สมัยผมเป็น ส.ส. อยู่ในสภา รัฐบาลยิ่งลักษณ์เสนอโครงการ “รถไฟความเร็วสูง” วงเงินกู้ 2 ล้านล้าน ผ่านเข้าสภา
ฝ่ายค้านลุกฮือ ดิ้นเป็นเจ้าเข้า รุมอภิปรายคัดค้านอยู่สามวันสามคืน บอกว่าสิ้นเปลืองบ้าง เป็นหนี้นานห้าสิบปีบ้าง ใช้หนี้ยันลูกยันหลานบ้าง กู้มาโกงบ้าง ทุนนิยมสามานย์บ้าง
เรียกว่าค้านหัวชนฝา ไม่มีเห็นด้วยสักประโยค ส่วนผมเป็นฝ่ายค้านพรรคเล็กๆ ที่ได้รับความกรุณา เจียดเวลาอันน้อยนิดให้ขึ้นอภิปราย
ผมบอกกับรัฐบาลว่า เห็นด้วยกับโครงการรถไฟความเร็วสูง เพราะเป็นประโยชน์กับอนาคตของประเทศ แต่ไอ้จะกู้ทีเดียว 2 ล้านล้าน มันจะไม่มากไปหน่อยหรือ? เอาไปแค่ห้าแสนล้านก่อนแล้วกัน ทำผลงานให้ดูหน่อยว่าเป็นยังไง ถ้าพอไปวัดไปวาได้ค่อยว่ากันอีกที เงิน 2 ล้านล้าน มันไม่ใช่น้อยๆ เอาไปถือไว้ทั้งก้อนใครเขาจะตรวจสอบได้?
แต่อย่างว่าล่ะครับ พูดอยู่คนเดียวเสียงมันเลยค่อย ท้ายสุดผมก็ต้องโหวต “ไม่เห็นด้วย” ตามมติของฝ่ายค้าน
ที่ไหนได้ รัฐบาลปัจจุบันกลับรื้อโครงการรถไฟความเร็วสูงมาสานต่อ คราวนี้ล่ะคุณเอ๋ย ฝ่ายค้านก็ไม่มี ตรวจสอบก็ลำบาก แถมลากบรรดานายทุนอย่าง เบียร์ช้าง ซีพี มาแบ่งสรรปันส่วนกันเรียบร้อย
อดีตฝ่ายค้านที่น่ารักของผมหายไปไหนแล้วล่ะครับ? เมื่อก่อนยอมไม่ได้ เป็นตายยังไงก็ไม่ให้มีรถไฟความเร็วสูงเด็ดขาด! แต่ตอนนี้ดันหายเงียบ ทำตัวเจี๋ยมเจี้ยมไม่มีร้องสักแอะ คราวนี้ไม่ใช่แค่ “ทุนสามานย์” แล้วนะครับ แต่เป็น “ทุนผูกขาด” พวก “คนดี” ทั้งหลาย จะไม่ออกมาค้านกันหน่อยหรือ?
สำนักข่าววิหคนิวส์