การครอบครองไม้ชุง ไว้ให้ประชาชนสักการะอย่างเปิดเผยไม่มี มีความผิดตาม พรบ.ป่าไม้
………………………………\\\\\\\\\\\:………………………………
ศึกษา “กรณีลุงพล” ครอบครองไม้ตะเคียน โดย ดร.สุกิจ พูนศรีเกษม นักวิชาการด้านกฎหมาย
กรณี”ลุงพล” ถูกท่านประทานชมรมแห่งหนึ่งย่านพระแดง สมุทรปราการ ขยันทำหนังสือถึง สำนักงานป่าไม้ มุกดาหารว่า ให้ตรวจสอบว่า “ลุงพล”ครอบไม้โดยผิดกฏหมายหรือไมนั้น
ตามนิยามคำว่า “ป่า” ในมาตรา 4(1) ให้หมายความว่า ที่ดินที่ยังมิได้มีบุคคลได้มาตามกฎหมายที่ดิน แม้จะเป็นไม้หวงห้ามตามพ.ร.บ.ป่าไม้ พ.ศ.2484 หมายความว่า ไม้ชนิดดีมีค่า จะต้องได้รับอนุญาตจากเจ้าหน้าที่กรมป่าไม้เสียก่อน อาทิ ไม้สัก ไม้แดง ไม้ประดู่ ไม้หลุมพอ ไม้มะค่าโมง ไม้เต็ง รัง ฯลฯ เจ้าหน้าที่กรมป่าไม้จะเข้าไปคัดเลือกและตีตราประจำต้น เพื่ออนุญาตให้ตัดได้.
ปัจจุบันได้มีประกาศ ยกเลิกมาตรา 7 ตามพ.ร.บ.ป่าไม้ พ.ศ.2484 หรือให้ยกเลิกไม้หวงห้ามในที่ดินเอกชนและที่ดินที่ได้รับอนุญาตให้ทำประโยชน์ กฎหมายฉบับนี้ได้ยกเลิกการกำหนดไม้หวงห้าม ให้สามารถตัดไม้ยืนต้นได้โดยไม่ผิดกฎหมายในที่ดินกรรมสิทธิ์หรือสิทธิครอบครอง เช่น โฉนด นส.3 ก. ใบจอง สค.1 เป็นต้น กฎหมายฉบับนี้จะควบคุมเฉพาะไม้ที่อยู่ ในป่าเท่านั้น
แม้”ลุงพล”จะอ้างกับเจ้าหน้าที่ป่าไม้ว่า”ไม้ในความครอบครองเก็บมาจากหมู่บ้านห่างจากบ้านลุงบประมาณ 20เมตร. แม้จะเป็นไม้หวงห้าม”ไหลมาจากป่า “ตามที่”ลุง”เข้าใจก็ตาม การเก็บมาครอบครองโดยเชื่ออย่างสุจริตว่า “เป็นไม่ตะเคียนที่ศักดิ์สิทธิและนำมาให้ประชาชนสักการะอย่างเปิดเผย เมื่อข้อเท็จไม่ผู้ใดเห็น”ลุงพล”เก็บไม้ที่อยู่ในป่า”มาครอบครอง” ที่ผิดกฏหมาย
/กรณีต้องด้วยข้อยกเว้นตาม พ.ร.บ.ป่าไม้ พ.ศ.2484 มาตรา 50 (4) ที่บัญญัติว่า บทบัญญัติมาตรา 48 มิให้ใช้บังคับในกรณีมีไว้ในครอบครองที่มิใช่ไม้หวงที่กฏหมายยกเลิกความผิด ปัญหานี้เป็นข้อกฎหมายเกี่ยวด้วยความสงบเรียบร้อยแม้ไม่มีคู่ความฝ่ายใดฎีกา ศาลฎีกามีอำนาจยกขึ้นวินิจฉัยเองได้ตาม ป.วิ.อ. มาตรา 195 วรรคสอง ประกอบมาตรา 225 เทียบเคียง คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 6611/2552
ดร.สุกิจ พูนศรีเกษม