.
จากกรณีเมื่อวันที่ (13 กุมภาพันธ์ 2565) นายสมศักดิ์ เจียมธีรกุล ผู้ต้องหาคดีมาตรา 112 ปัจจุบันลี้ภัยที่ประเทศฝรั่งเศส โพสต์ข้อความในเฟซบุ๊กถึงกรณีที่มีการสนทนาถึงเหตุการณ์เบื้องหลังการชุมนุมของกลุ่ม กปปส. โดยระบุข้อความว่า ต่อไปนี้เป็นบทสนทนาระหว่างผม, คุณแอนดรู และคุณ….. ที่โรงแรมแห่งหนึ่งในปารีส ตอนนั้นประมาณปลายปี 2557 ผมเพิ่งมาถึงปารีสไม่นาน
.
คุณแอนดรูกล่าวว่า เขากำลังจะเขียนบทความเรื่องหนึ่งกล่าวถึงการใช้ความรุนแรงอย่างต่อเนื่องกับ กปปส. เพื่อสร้างสถานการณ์รัฐประหาร เขาเชื่อว่า ส่วนใหญที่สุดของความรุนแรงนี้เกิดจาก agent provocateur (สายลับผู้ลอบก่อความรุนแรง เพื่อจุดชนวน)
.
ผมก็บอกว่า ไม่ใช่หรอก เกิดจากเสื้อแดงนี่แหละ
คุณแอนดรูไม่เชื่อ บอกว่าเกิดจากฝีมือเสื้อแดงอย่างมาก 5% เท่านั้น
ผมบอกว่า ไม่น่าจะใช่นะ ต้องอย่างต่ำๆ 50-60% มากกว่า
.
คุณ…ที่นั่งสนทนาอยู่ด้วยบอกว่า ไม่ใช่หรอก 99% มากกว่า แล้วคุณ….ก็เล่าว่า ตอนแรก….ก็ไม่อนุญาติให้ใช้ความรุนแรง แต่พอเหตุการณ์ตึงเครียดขึ้น ก็เอาด้วย
.
ผมได้แต่ส่ายหัวด้วยความเอือมระอา บอกว่าตอนอยู่เขมร พวกเราพูดเรื่องนี้กันเยอะ ไม่ไหวเลยจริงๆ
คุณแอนดรูยังไม่เชื่อนัก หลังจากนั้น เขาหาทางติดต่อกับแหล่งข่าวเขา ซึ่งเป็นอดีตเสื้อแดงหลบภัยอยู่ แล้ววันหนึ่งก็มาบอกผมว่า เรื่องที่ผมพูด เป็นเรื่องจริง เขาเตรียมตัวจะเขียนเรื่องนี้ ผมตกใจรีบห้ามปรามเขา บอกว่าเรื่องยังไม่พร้อม อย่าเพิ่งเปิดเผยเลย คุณแอนดรูฟังแล้ว ก็เห็นด้วย
.
อย่างไรก็ตาม เมื่อโพสต์ดังกล่าวถูกเผยแพร่ออกไป ก็ได้มีชาวเน็ตเข้ามาแสดงความคิดเห็นเป็นจำนวนมาก โดยบอกว่า อยู่ปารีส รู้ยิ่งกว่าอยู่ในม็อบอีก สุดยอดมากกก , ขอบคุณสำหรับหลายๆเรื่องที่ทำให้ตาสว่าง แต่เรื่องนี้ไม่ไหวจริงๆ , นี่ไม่ใช่การพูดเรื่องนี้ครั้งแรกนะครับ คนที่ตามที่ทราบจริงๆ รู้กันมานานแล้ว ส่วนคนที่ยังทำใจไม่ได้ลองอ่านที่ผมเขียนสักนิดครับ ขนาดฝ่ายเดียวกันโดนฆ่าเกือบร้อย เขา ยังหักหลังด้วยพรบ.เหมาเข่งได้ ประสาอะไร ปล. แดงอวยไปไกลๆ เถอะครับ
.
ไลฟ์สดโชว์ตัวอีกรอบได้ไหมครับ เหมือนคนอื่นเขียนแทน , ความจริงอีกด้าน ที่อาจารย์นำมาเปิดเผย , แล้วทำไมต้องปิดเรื่องนี้กันมายาวนานขนาดนี้ด้วยล่ะครับ ถึงเสี้อแดงจะเป็นผู้สูญเสีย แต่ถ้าจะปรองดองกัน จะอยู่ด้วยกันได้อย่างสงบสุข ก็ต้องเอาความจริงออกมากางกันทุกฝ่ายสิครับ
.
ทั้งนี้ นายสมศักดิ์ ยังโพสต์ข้อความต่ออีกว่า ถ้าสังคมไทยอยากจะก้าวข้ามอดีตไปข้างหน้าก็ต้องรู้จัก ‘come to terms’ (ตกลงใจยอมรับ) กับเรื่องความรุนแรงในอดีตให้ได้ นั่นคือยอมรับเรื่องความรุนแรงที่ก่อขึ้นทั้งโดยฝั่งตนเองและฝั่งตรงกันข้าม ทั้งจากภาครัฐ และจากประชาชนด้วยกันเอง
.
เราต้องรื้อฟื้นความทรงจำเกี่ยวกับอดีตอย่างระมัดระวัง ไม่ใช่เพื่อเหตุผลทางการเมือง เช่น “เดี๋ยวจะเสียการเมือง ทำให้พวกเราดูแย่” หรือ “ฟื้นฝอยหาตะเข็บ”แต่เพื่อทำให้เกิด “การจดจำอย่างมีจริยธรรม” (ethical remembrance)
.
การเลือกจำเฉพาะด้านใดด้านหนึ่งของความรุนแรง เช่น จดจำเฉพาะความรุนแรงที่เกิดขึ่นกับพวกเราเอง ไม่ใช่การจดจำแต่เป็นการหลงลืมอย่างหนึ่ง นั่นคือ ลืมความรุนแรงที่เกิดขึ้นกับประชาชนด้วยกันที่มีความคิดทางการเมืองคนละแบบกับเรา หรือ ลืมความรุนแรงที่เกิดขึ้นกับประชาชนคนบริสุทธิ์
.
มีแต่การยอมรับความรุนแรงในลักษณะนี้เท่านั้นที่จะทำให้สังคมไทยเติบโตและก้าวข้ามอดีตไปได้ ตราบใดที่เรายังทำไม่ได้ มันก็แสดงให้เห็นว่าสังคมไทยยังไม่เติบโตติดอยู่ในกับดักของอดีตไปเรื่อย ๆ และพร้อมที่จะเกิดความรุนแรงที่จะถูกลืมขึ้นอีกครั้งแล้วครั้งเล่า
.