วันที่ 28 ตุลาคม 2564 นพ.รังสฤษฎ์ กาญจนะวณิชย์ หรือ “หมอหม่อง” อาจารย์แพทย์โรคหัวใจ ภาควิชาอายุรศาสตร์ คณะแพทยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ โพสต์ถึง “สถานการณ์โควิด” ของ “เชียงใหม่” มาถึงจุดที่เลวร้ายมาก มีจำนวนผู้ป่วยใหม่เพิ่มขึ้น 300 ถึง 500 คนต่อวัน ปริมาณผู้ป่วย ล้น รพ. ผู้ป่วยหนัก ล้น ICU ต้องเปิด home isolation community isolation temple isolation กันยกใหญ่
นพ.รังสฤษฎ์ กาญจนะวณิชย์ หรือ “หมอหม่อง” ระบุต่อว่า “สถานการณ์โควิด” ของ “เชียงใหม่” ภาพใกล้ตอน กทม. แตกเต็มทีแล้ว แต่ทางการจังหวัดขอไม่ให้พูดออกไปว่า “เตียงเต็ม เตียงไม่พอ” ทั้ง ๆ ที่ความจริงมันเกินศักยภาพที่ระบบสาธารณสุขของจังหวัดจะรองรับได้ไปแล้ว
หมอ พยาบาล บุคลากรที่เกี่ยวข้อง เหน็ดเหนื่อยอ่อนล้ากันจนแทบไม่ไหว ตั้งแต่ ผู้ว่าฯคนนี้ เข้ามา จำนวน case ก็พุ่งขึ้นสูง แซงนำทุกจังหวัดในภาคเหนือ โดยที่ไม่มีมาตราการในการควบคุมโรคเพิ่มเติมแต่อย่างใด มุ่งหน้าจะเปิดเมืองอย่างเดียว
จริงอยู่ว่า การลากยาวของสถานการณ์โควิด ทำให้เราต้องปรับกลยุทธ์ในการควบคุมโรค ต้องเรียนรู้ที่จะอยู่กับโรคได้แบบสมดุลมากขึ้น เพราะปัญหาเศรษฐกิจ ปัญหาการทำมาหากินของผู้คน ก็แสนสาหัสเหลือเกิน
แต่การเปิดเมืองน่าจะต้องดำเนินควบคู่ไปกับมาตรการในการระมัดระวังการแพร่ระบาดที่มีประสิทธิภาพ ด้วยความไม่ประมาท และการเร่งฉีดวัคซีนให้ประชาชนให้มากที่สุด ซึ่งปัจจุบันยังได้เพียงราวครึ่งหนึ่งของประชากรเป้าหมาย
หากเทียบกับการระบาด wave ก่อนหน้านี้ รอบนี้หนักกว่าทุกครั้งมาก แต่ดูเหมือนผู้คนจำนวนไม่น้อยเริ่มชินชา ปล่อยวาง หละหลวม
ที่ผ่านมา ตัวแทนฝ่ายการแพทย์ สาธารณสุข ได้พยายามปรึกษาหารือ ผู้ว่าฯ เพื่อเร่งหามาตรการในการรับมือและควบคุมโรค แต่ดูเหมือนกลับไม่ได้รับการตอบรับที่เป็นรูปธรรมจากฝ่ายมหาดไทย ไม่มีการเพิ่มมาตราการควบคุมโรค ไม่เห็นความพยายามของจังหวัด ในการช่วยต่อรองกับส่วนกลางขอวัคซีนมาเพิ่มเร่งด่วน
นพ.รังสฤษฎ์ หรือ “หมอหม่อง” ระบุต่ออีกว่า ผมไม่รู้จัก ผู้ว่าฯ และวิจารณ์ด้วยมุมมองของประชาชนคนหนึ่ง ซึ่งอาจไม่รู้รายละเอียดมากนักว่า วัน ๆ ผู้ว่าฯทำอะไรบ้าง นอกจากเซ็นหนังสือ ท่านเหนื่อยแค่ไหน หลับดีหรือเปล่า ได้นอนวันละกี่ชั่วโมง กินข้าวยังอร่อยไหม แต่นี่คือภาพของการทำงานของจังหวัดที่ประชาชนรับรู้
ดูเหมือนว่า ตำแหน่งผู้ว่าฯนี้ ไม่ต้องมี accountability ต่อสังคมมากมายนัก
เมื่อไหร่เราจะได้ เลือกตั้งผู้ว่าฯ เอง เมื่อใดเราจะได้คนที่ความสามารถ มีใจมุ่งมั่นทำงานแก้ปัญหา ไม่ใช่เพียงย้ายมารอวันเกษียณอย่างที่ผ่านมา
แต่ก็ยังไม่สายเกินไปนะครับ ในเวลาที่เหลืออายุราชการ หากท่านเปลี่ยนแปลงท่าที แสดงบทบาทผู้นำในแก้ไขวิกฤต ใส่ใจลงไปในแก้ปัญหาอย่างจริงจัง รับฟัง ตอบสนองข้อเสนอแนะ สนับสนุนทีมสาธารณสุข สร้างบรรยากาศของความร่วมมือของประชาชน และทุกภาคส่วน อาจทำให้ผู้คนเปลี่ยนใจ จดจำท่านในแง่ดีตลอดไป
ท่านเป็นบุคคลสาธารณะ เป็นลูกจ้างของประชาชน (ไม่ใช่นายของเรา) คงต้องทนรับฟัง คำวิจารณ์ จากประชาชนหน่อยนะครับ
ทั้งนี้ นพ.รังสฤษฎ์ ยังระบุอีกว่า จริง ๆ มีรายละเอียดที่รับรู้มาแล้ว เศร้าใจมาก แต่เขียนในที่สาธารณะไม่ได้ จะมีคนเดือดร้อน
