เมื่อเวลา 18.10 น. วันที่ 1 มีนาคม ที่ สภ.นนทบุรี นายตนุภัทร เลิศทวีวิทย์ หรือปอ, นายไพบูลย์ ศรีกาญจนานันท์ หรือเบิร์ต และ น.ส.อิจศรินทร์ จุฑาสุขสวัสดิ์ หรือกระติก ได้นำพวงมาลัยมากราบขอขมากับนางภนิดา ศิระยุทธโยธิน มารดาของ น.ส.นิดา พัชรวีระพงษ์
โดยทั้ง 3 คน ได้นำเอาพวงมาลัยมากราบคุณแม่ พร้อมได้กล่าวขอโทษทีละคน พร้อมขอโทษที่ชวนแตงโมไปในวันนั้น ทำให้เกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้น โดยมี กระติก เดินเข้าไปเป็นคนสุดท้าย
ทั้งนี้ เมื่อนางสาวอิจศรินทร์ได้เข้าไปขอขมา แม่ของแตงโมกล่าวว่า สำหรับกระติกเอง แม่อยากขอถามก่อน วันนี้วันที่ 4 แล้ว แต่กระติกไม่เคยติดต่อแม่เลย หนูก็รู้ว่าแม่รักกระติกมาก พ่อเขาไม่อยู่เขาก็รักคุณแม่มาก หนูมีปัญหาอะไรถึงไม่บอกคุณแม่ ว่าลูกแม่ตกน้ำ
กระติกได้กล่าวว่า หนูขอโทษจริงๆ หนูตั้งสติไม่ได้ หนูเสียใจจริงๆ ที่ไม่ได้โทรหาคุณแม่เป็นคนแรก หนูสติแตก หนูเสียใจกับการเสียไปของโม
จากนั้น แม่ของแตงโมจึงได้ถามต่อว่า “นี่วันที่ 4 แล้วนะคะ เราเห็นกันมาตลอด แต่ทำไมถึงพูดว่าไม่บอกคุณแม่ เพราะคุณแม่ไม่ใช่นักดำน้ำ” กระติกกล่าวตอบว่า หนูสื่อสารไม่เก่ง แม่ก็รู้ว่าหนูสื่อสารไม่ได้จริงๆ ณ ตอนนั้นหนูสติแตก ไม่รู้จะคุยกับแม่อย่างไร หนูเสียใจ ยอมรับ ยอมให้แม่ว่าหนู หนูเสียใจจริงๆ
แม่ของแตงโมยังได้สอบถามว่า ที่ผ่านมากระติกไม่ร้องไห้เลย นางสาวอิจศรินทร์จึงได้ตอบว่า การแสดงออกคนเราต่างกัน จะให้หนูมานั่งร้องไห้ให้คนอื่นดู ไม่ได้ แม่ต้องเข้าใจด้วย หนูเป็นคนแบบนี้ ถ้าหนูอ่อนโยนกว่านี้ ก็คงดีกว่านี้ใช่ไหมแม่
ทำให้แม่ของแตงโมสอบถามว่า “ปิดบังอะไรไว้หรือไม่” ซึ่งกระติกกล่าวตอบว่า ไม่ได้ปิดบัง แม่คุยตำรวจนะ หนูให้ปากคำ หนูอยากให้โมตื่นขึ้นมาเล่าให้แม่ฟัง แต่มันไม่ได้ เขาเดินไปฉี่ โดยไม่บอกหนูด้วยซ้ำ ทำไมหนูถึงรู้สึกว่า ทำไมสังคมลงโทษหนูขนาดนี้ หนูชวนเพื่อนไปนั่งเรือ ด้วยความหวังดี เรื่องจริงกว่านี้ไม่มีอีกแล้วแม่ ให้หนูเล่าเป็นพันครั้ง ก็คือเรื่องนี้
กระติกกล่าวต่อว่า เขาไม่ได้บอกใครเลย ตามคำให้การ ทุกคนเป็นพยานให้ได้ มีแซนคนเดียวที่รู้ เขาไปตอนไหนยังไม่รู้เลยแม่ รู้อีกทีคือได้ยินเสียงข้างหลังว่า โมตกน้ำ หนูพูดได้แค่นี้ เพราะหนูรู้แค่นี้จริงๆ (แม่แตงโมได้ถามว่า หนูทำอะไรอยู่) หนูดูวิว หนูมี 2 เรื่อง หนูเป็นเพื่อนเขา วันนั้นเราไปเที่ยว ไปในฐานะเพื่อน ถ้าวันนั้นหนูไปทำงาน แล้วเกิดเหตุการณ์แบบนี้ หนูยอมรับ ว่าทำไม่ดี หนูว่าเขาไม่ได้สนใจหนูด้วย เวลานั้น นี่คือจริงที่สุดแล้ว ถ้าเกินกว่านี้คือไม่จริงแล้วแม่ หนูอยากให้โมไปเข้าฝันแม่แล้วอธิบายกับแม่
“หนูช้าเอง ตอนนี้หนูผิด 1.หนูไม่โทรหาแม่ 2.หนูไม่กล้าเผชิญหน้า หลายวันแล้วยังไม่โทร”
ต่อมา แม่ของแตงโมกล่าวต่อว่า กระติกได้พยายามหลบหน้า และไม่เข้าไปดูศพของแตงโม ซึ่งกระติกได้กล่าวว่า ไม่เข้า เพราะเจ้าหน้าที่บอกว่าปิดแล้ว มีพยาน
“แม่ให้หนู จำภาพโมดีๆ เถอะแม่ ให้มันไปจากหนูในภาพดีๆ เถอะแม่” กระติกกล่าว
จากนั้น แม่แตงโมได้ถามต่อว่า กระติกเป็นแม่ของอีสเตอร์ วันเกิดคุณแม่ก็ซื้อเปียโนให้อีสเตอร์ แล้วกระติกเป็นแบบนี้กับแม่ได้อย่างไร หากช้าไป 10 นาทีไม่เป็นไร แต่นี่เป็นวันที่ 4 วันที่เจอน้องโมก็ไม่เห็นคุณ จะให้แม่คิดอย่างไร ซึ่งกระติก ตอบว่า ไม่มีเลยค่ะ นิดหนึ่งก็ไม่มี หนูยอมรับว่าหนูช้า และเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น หนูโดนสังคมลงโทษกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น หนูช็อก ไม่กล้าจะโทร
แม่กล่าวต่อทันทีว่า “แต่หนูไปอู่เรือได้ แม่มาท่าน้ำ” กระติกกล่าวว่า “หนูไม่รู้ค่ะ เราเถียงกันแบบนี้ไม่จบหรอก แม่ไม่เชื่อหนู” ขณะนั้น แม่แตงโมได้กล่าวว่า “แม่อยากเล่าความจริงที่แม่สงสัย แม่อยากเห็นหน้าหนูว่าคนนี้หรอ ที่บอกว่ารักลูกแม่ เป็นผู้จัดการ ทำไมไม่ช่วย”
กระติกตอบว่า หนูช่วย หนูโทรหาพี่โบ เราทำสุดความสามารถ เราตะโกนจนสุดเสียง แล้วจะให้หนูทำอย่างไร (แม่บอกว่า กระโดดลงไปซิ) หนูว่ายน้ำไม่เป็น เราเถียงกันแบบนี้ก็ไม่จบ
กระทั่ง กระติกได้นำเอาพวงมาลัยให้กับคุณแม่ ก่อนพูดคุยกันอีกครั้งโดยไม่ใช้ไมโครโฟน จากนั้นพี่ชายของแตงโมกล่าวว่า คำว่าเสียใจของเพื่อน เทียบไม่ได้กับครอบครัวที่เสียไป ก่อนที่กระติกจะเดินออกไปด้านหลัง
ต่อมา นางภนิดากล่าวว่า แม่ให้อภัยพี่ปอ กับพี่เบิร์ต แต่กระติกแม่ไม่ให้อภัย จนกว่าจะพิสูจน์ว่าเขาไม่ได้ทำผิด ขอบคุณสื่อทุกคนที่ให้เกียรติคุณแม่ และทุกคนด้วย ขอบคุณทุกคน ข่าวที่เอาลงไปเร็วมาก ขอบคุณมากๆ ที่ช่วยเผยแพร่สิ่งนี้ และเราไม่ทราบว่าเป็นความผิดแค่ไหน เรายังไม่รู้ว่าแค่ไหน ก็ต้องรอตำรวจ ขอบคุณ สภ.เมืองนนทบุรี ที่ให้การดูแลแม่ ที่แม่นิ่งได้ เพราะคุณตำรวจแนะนำ ปกติไม่ได้เป็นคนแบบนี้ ขอบคุณทุกท่าน
“พี่ปอ ได้ติดต่อมาหลายครั้ง แต่แม่ไม่รับ กระทั่งตำรวจได้บอกให้คุยกัน” แม่แตงโมกล่าว
