เมื่อไม่นานมานี้เว็บไซต์ต่างประเทศได้นำเสนอเรื่องราวของ “ตง” โดยเรื่องราวมีอยู่ว่า.. ตงเปิดร้านขายก๋วยเตี๋ยวอยู่ในเมืองเล็กๆ ธุรกิจก็ไม่ดีไม่เลว หาได้พอใช้ แต่ละเดือนก็เก็บได้อีกนิดหน่อย
ทุกๆวันตอนบ่ายเวลาเลิกเรียน เขาจะเห็นเด็กหญิงวัยประมาณ 7 ขวบคนหนึ่งยืนอยู่อีกฝั่งของถนนตรงข้ามร้าน มองไปที่หม้อก๋วยเตี๋ยวทำท่ากลืนน้ำลาย
(เป็นเพียงรูปประกอบเท่านั้น)
วันหนึ่ง ที่ร้านขายไม่ดีเลย ไม่มีลูกค้าเข้าร้านสักคน เมื่อเงยหน้าขึ้นมา ก็เห็นเด็กผู้หญิงคนเดิมมองมาที่ร้านด้วยความหวัง เขาเห็นว่ายังไงก็ขายไม่ได้ ก็เลยทำก๋วยเตี๋ยวชามนึงมายื่นให้เด็กน้อย
“หิวมั้ยหนู มากินก๋วยเตี๋ยวร้อนๆ”
เด็กหญิงดูตื่นๆรีบถอย ดวงตาเต็มไปด้วยความระแวดระวัง
ตงยิ้มให้ แล้วว่า : “ไม่ต้องกลัว ในก๋วยเตี๋ยวไม่มีอะไร ฉันไม่ใช่คนไม่ดี”
เด็กหญิงกลืนน้ำลาย โบกมือ : “หนู หนู….ไม่มีเงิน”
“ไม่ต้องจ่าย น้าให้หนูกิน”
เด็กหญิงถอยอีกก้าว “คุณปู่บอกว่าห้ามรับของจากคนแปลกหน้า หรือถ้ารับมา ก็ต้อง แลกเปลี่ยนอย่างเท่าเทียมกัน”
ตงนิ่งไปชั่วขณะ ถือชามก๋วยเตี๋ยวในมืออย่างลังเล เขามองไปที่เสื้อผ้าเรียบง่ายที่หนูน้อยใส่ ทั่วทั้งตัวไม่มีอะไรมีค่าพอจะเอามาแลกได้เลย เขายิ้มก่อนเอาชามก๋วยเตี๋ยววางบนพื้นแล้วว่า : “น้าไม่คิดเงินหนู ก๋วยเตี๋ยวน้าวางไว้ตรงนี้ หนูหิวก็กินละกัน” พูดจบก็หมุนตัวเดินกลับร้าน ที่ทำให้เขาแปลกใจก็คือ เด็กน้อยแค่หันไปมองชามก๋วยเตี๋ยว แล้วเลียริมฝีปาก จากนั้นก็หันหลังเดินจากไป เขาเงยหน้า มองเห็นแผ่นหลังของเด็กหญิงกำลังจะลับตา ก็รีบปิดร้าน แล้วแอบตามไป
หนูน้อยเดินไปตามลำพังบนถนน เดินได้ประมาณครึ่งชั่วโมง ก็หยุดอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่ง พอเข้าไปแกก็วางกระเป๋าหนังสือลง แล้วไปทำงานในไร่ สุดท้ายก็พยุงชายชราหลังค่อมคนนึงกลับมาที่บ้าน….จุดเตา ต้มโจ๊ก จนตกดึก ไฟในบ้านก็ดับลง ตงถึงเดินกลับบ้าน ภาพที่เห็นในวันนี้ทำให้เขาปวดตุบๆในใจ แกเป็นแค่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ แต่ต้องทำงานเหมือนผู้ใหญ่คนหนึ่ง
ต่อมาเขาถึงไปได้ยินมาว่า เด็กน้อยคนนี้ชื่อบัว พ่อแม่ออกไปทำงานที่เมืองอื่นเมื่อ 5 ปีก่อน แต่ไม่เคยส่งข่าวกลับมา จะเป็นหรือตายไม่มีใครรู้ แกก็เลยอยู่กับปู่แค่ 2 คน ตงเป็นคนใจดีอยู่แล้ว ยิ่งมาเจอเด็กหญิงน่าสงสาร วันต่อมาเมื่อเขาเจอแกก็เลยยื่นข้อเสนอว่า “ทุกวันหนูต้องเขียนคำนึงใส่กระดาษต่อหน้าน้า สอนน้าให้รู้หนังสือ เพื่อแลกกับก๋วยเตี๋ยวหนึ่งชาม เป็นการแลกเปลี่ยนอย่างเท่าเทียม”
(เป็นเพียงรูปประกอบเท่านั้น)
บัวเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง ก่อนว่า : “งั้นหนูเขียน 2 คำได้มั้ย หนูอยากแลกกับก๋วยเตี๋ยว 2 ชาม”
ตงเข้าใจว่าแกคิดถึงปู่ ก่อนจะพยักหน้า : “ได้สิจ๊ะ”
ภาพนี้เกิดขึ้นท่ามกลางสายตาของลูกค้าคนอื่น ก็เลยโดนล้อว่า : “เถ้าแก่ตง เอามา 10 ชามก่อน เดี๋ยวจะสอนเขียนสัก 100 คำ” ตงมองไปอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะว่า “ไปเล่นไกลๆเลย” แน่นอนว่า ลูกค้าทุกคนเข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร ต่อจากนั้น หลังจากเด็กหญิงเขียนคำเพื่อแลกก๋วยเตี๋ยวเสร็จ เขาก็จะปิดร้าน แล้วแอบตามแกไป ตอนเช้าทุกวันเขาก็จะคอยไปแอบดูช่วยเหลือไม่ให้แกเห็น เขาทำอยู่อย่างนี้ทุกวันเป็นเวลา 5 ปี จนแกจบประถม แล้วก็หายไป
ต่อมาตงถึงได้ยินว่า ปู่ของเด็กหญิงป่วยหนัก แกดูแลไม่ไหว โชคดีที่ญาติรู้เข้า ก็เลยมารับทั้งสองไปอยู่ด้วยในเมือง.. เวลาผ่านไป 25 ปี ปีนี้ตงอายุ 65 แล้ว อาศัยอยู่ตัวคนเดียว เนื่องจากเขาเป็นหมัน เคยแต่งงานมา 2 ครั้งแต่ก็พบกับจุดจบเหมือนๆกัน
ร้านก๋วยเตี๋ยวของเขาก็ยังเปิดอยู่เหมือนเดิม กลายเป็นสัญลักษณ์สำคัญของเมือง แต่ตั้งแต่เมื่อ 5 ปีที่แล้ว ทุกๆเดือนเขาจะได้รับจดหมายนิรนามที่ใส่เงินมาให้เขา 5 หมื่นทุกเดือน ห้าปีก็รวมๆเป็นเงินหลายล้านแล้ว เพื่อนบ้านต่างพากันพูดถึงด้วยความอิจฉาว่าทำไมตนไม่ได้บ้าง
คนอื่นบอกว่าเขาโชคดี เขาก็ได้แต่ยิ้มๆ โดยไม่เคยพูดถึงว่าใครเป็นคนส่งเงินมาให้ คนอื่นพูดกันว่าเขาอายุตั้งมากแล้ว จะเอาเงินเยอะแยะไปทำอะไร แล้วจะเปิดร้านไปทำไมให้ตัวเองเหนื่อยคนถามมากมาย เขาก็ได้แต่ยืนอยู่หน้าหม้อก๋วยเตี๋ยว มองไปที่อีกฝั่งของถนน ก่อนว่า : เพราะว่า ผมรอคนๆหนึ่ง ถ้าร้านปิดไปแล้ว ผมกลัวเค้าหาทางกลับบ้านไม่เจอ
หลายสิบปีมานี้ เวลาเขาทำก๋วยเตี๋ยว นานๆทีเขาก็จะเงยหน้ามามองถนนฝั่งตรงข้าม แม้ว่าตรงนั้นจะเปลี่ยนจากบ้านเก่าๆเป็นอาคารสูงไปแล้ว แต่ภาพที่เด็กน้อยยืนสะพายกระเป๋าหนังสือสีแดง ยังตราตรึงอยู่ในความทรงจำเขา แม้ว่าจะผ่านมาเนิ่นนาน แต่ก็ไม่เปลี่ยนแปลง
แต่เมื่อเร็วๆนี้เขาก็มีเรื่องให้ร้อนใจ เพราะพื้นที่ตรงที่เปิดร้านก๋วยเตี๋ยวและรอบๆจะโดนเปลี่ยนไปเป็นตึกสูง เพื่อนบ้านล้วนดีใจ แต่เขารู้สึกหดหู่ “เส้นอืดแล้วเถ้าแก่ เส้นอืดแล้ว!” ลูกค้าร้องเตือน เขาถึงได้มีสติ เขาเงยหน้าขึ้นมองไปที่เดิม แล้วชามก็ร่วงลงจากมือ เวลาเปลี่ยน ใบหน้าเปลี่ยน พื้นหลังเปลี่ยน แต่ยังเป็นคนเดิม ผู้หญิงสวมเสื้อผ้าสะอาดสะอ้านสะพายกระเป๋าหนังสือสีแดงมองมาที่เขา
ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้ม น้ำตาคลอ “พ่อคะ หนูกลับมาแล้ว” เขาตื่นเต้น เช็ดน้ำตาแห่งความสุขก่อนพุ่งออกไปนอกร้าน ที่แท้ ในใจเขา เธอกลายเป็นเหมือนลูกสาวไปแล้ว
ในใจเธอ เขาก็คือพ่อ เธอจอดรถไว้ที่ไกลออกไป แล้วมาปรากฏตัวอย่างเรียบง่ายต่อหน้าเขา ที่แท้ ตั้งแต่เธอรู้ความ เธอก็เข้าใจทุกอย่างที่เขาทำให้ หลังจากเธอโตเป็นผู้ใหญ่ทุกเดือนเธอจะกลับมา แล้วแอบดูเขา ตั้งแต่เธอมีงานทำ เธอก็ส่งเงินมาให้เขาทุกเดือน วันนี้ เขาไม่มีลูก เธอไม่มีภาระ เธอกลับมาที่เดิมแล้วตะโกนเรียกเขาเสียงดัง “พ่อ!” พ่อดูแลหนูมา 5 ปี หนูจะดูแลชีวิตที่เหลือของพ่อเอง
แปลและเรียบเรียงโดย : LIEKR
สำนักข่าววิหคนิวส์