หญิงชาวดอยสะพายลูกไว้ข้างหลัง ช่วยจิตอาสาเก็บขยะ ตรงจุดคัดกรองที่๙ ถนนพระอาทิตย์ ” มีคายะทิง มายคะ คามีคายะทิง บาคะ ”
(มีขยะทิ้งไหมค่ะ ใครมีขยะทิ้งบ้างค่ะ) สำเนียงที่พูดภาษาไทยไม่ชัดดังขึ้นตลอดเส้นทางถนนพระอาทิตย์ สะกิดหูให้ผมสนใจ เมื่อหันไปกลับพบว่า…สิ่งน่าสนใจกว่าเสียงนั้นคือ ภาพผู้หญิงคนหนึ่งที่สะพายลูกไว้ข้างหลัง กำลังช่วยกลุ่มจิตอาสาเก็บขยะ ภาพข้างหน้ามันทำให้ผมรู้สึกตื้นเต้น มันเป็นภาพที่น่าชื่นชมยิ่งกับสิ่งที่เธอทำ เธอไม่มีหมวกเหมือนจิตอาสาคนอื่นๆ ผ้าพันคอป้ายชื่อ เธอก็ไม่มี เเต่…เธอมีจิต(ที่)อาสา
ผมไม่รีรอที่จะเดินตามเพื่อเก็บภาพของเธอ จังหวะหนึ่ง ลูกเธอร้องเธอหยุดเเละหยิบขวดน้ำในกระเป๋าป้อนลูก ด้วยเเววตาของคนเป็นเเม่ หลังป้อนเสร็จเธอกะไม่รีรอที่จะ…หยิบถุงขยะ เเล้วเดินตะโกนต่อไป ” มีคายะที้ มายคะ คามีคายะทิ้ง บาคะ ” ด้วยสีหน้าที่มีความสุข ผมพยายามวิ่งเข้าไปถามเธอ อยากรู้ว่าเธอเป็นใครมาจากไหน สบโอกาสผมเลยถามเธอว่า …”มาจากไหนครับ ” หล่อนตอบด้วยสีหน้ายิ้มเเย้มว่า”เเถๆเน่ ลาคา “(เเถวๆนี้ละค่ะ) เเล้วเธอก็หันหลังพร้อมตะโกนถ้อยคำเดิมๆ ” มีคายะที้ มายคะ คามีคายะทิ้ง บาคะ ” ด้วยสีหน้ายิ้มเเย้มเดิมๆ
ประกาศ…ตามหาหญิงชาวดอยในภาพครับ ใครรู้จัก…ฝากบอกเธอด้วยว่า “คนดีๆอย่างนี้ ผมขอชื่นชมด้วยใจจริง”
ปล. ช่วงค่ำๆประมาณ๓ทุ่ม ผมเห็นหล่อนสะพายลูกไว้ข้างหลัง(เหมือนเดิม)วิ่งไปต่อเเถว เพื่อเข้าบริเวณท้องสนามหลวง จุดคัดกรองที่๙ หลังจากนั้น ผมก็ไม่เห็นเธออีก
Cr.หยง ดินรักษ์ฟ้า
สำนักข่าววิหคนิวส์